کد مطلب:276931 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:136
کشته شدن نفس زکیه در مکه و پسر عمویش در مدینه
از جمله ی علائمی كه باز هم در خطبه ی مورد بحث به آن اشاره شده است، بریده شدن سر مردی از بنی هاشم در بین ركن و مقام است، و این مرد هاشمی، چنانچه قبلا هم گفتیم سید جلیل القدری است كه سر او را در بین ركن و مقام در خانه خدا (بشكل خاصی) می برند، و او پسر عموی آن سیدی است كه در مدینه به شهادت می رسد.
در مورد كشته شدن این سید، كه در مدینه ی منوره صورت می پذیرد در روایتی كه از امیر مؤمنان علیه السلام رسیده، چنین آمده است:
سفیانی می نویسد، برای آن كسی كه در كوفه است بعد از آن كه كوفه را كوبیده باشد، به او فرمان می دهد كه به طرف حجاز برود، پس او به طرف مدینه حركت می كند و شمشیر كشیده چهار صد نفر از قریش و انصار را می كشد و شكمها را دریده و بچه ها را به قتل می رساند و یك برادر و خواهر را كه نام آنها (محمد و فاطمه) است
[ صفحه 271]
می كشد و كشته ی آنها را بر در مسجد مدینه به دار می زند. [1] .
از این حدیث و حدیث بعدی كه در همین زمینه از امام صادق علیه السلام روایت شده چنین فهمیده می شود كه علاوه بر این خواهر و برادر، یك سید دیگر نیز در مدینه كشته می شود. زیرا در روایتی كه از آن حضرت نقل شده چنین آمده است كه فرمود:
ناچار باید در مدینه سیدی از آل محمد صلی الله علیه و آله كشته شود، از آن حضرت پرسیدند یا بن رسول الله آیا این «سید» همان نیست كه لشكریان سفیانی او را به قتل می رسانند؟! فرمود: نه، و لكن لشكریان (بنی فلان) یعنی: اتباع بنی عباس، آنهائی كه در عراق حكومت می كنند وی را می كشند یكی از آنها می آید و وارد مدینه می شود و مردم نمی دانند به چه منظوری به مدینه آمده است پس آن سید را می گیرند و او را به قتل می رسانند و زمانی كه او را از روی ظلم و ستم، و تجاوز و دشمنی كشتند دیگر خداوند به آنها مهلت نمی دهد و پس از این ماجرا متوقع فرج، و ظهور حضرت مهدی علیه السلام باشید. [2] .
از این حدیث استفاده می شود كه این سید مظلوم به دست عراقیها كشته می شود.
و البته ناگفته نماند كه از برخی اخبار چنین استفاده می شود كه دو سید در مكه و دو سید در مدینه كشته می شوند اما دو سیدی كه در مكه كشته می شوند یكی همان «نفس زكیه» است- كه پیشتر گفتیم سید حسینی است- و دیگری سیدی است كه اهل مكه بر او یورش می برند و او را می كشند و سرش را به شام می فرستند و او سید حسنی است. [3] .
و اما آن دو سید دیگر كه در مدینه، كشته می شوند، یكی برادر نفس زكیه و دیگری پسر عموی اوست. [4] .
در مورد كشته شدن این سید، كه در مدینه ی منوره صورت می پذیرد در روایتی كه از امیر مؤمنان علیه السلام رسیده، چنین آمده است:
سفیانی می نویسد، برای آن كسی كه در كوفه است بعد از آن كه كوفه را كوبیده باشد، به او فرمان می دهد كه به طرف حجاز برود، پس او به طرف مدینه حركت می كند و شمشیر كشیده چهار صد نفر از قریش و انصار را می كشد و شكمها را دریده و بچه ها را به قتل می رساند و یك برادر و خواهر را كه نام آنها (محمد و فاطمه) است
[ صفحه 271]
می كشد و كشته ی آنها را بر در مسجد مدینه به دار می زند. [1] .
از این حدیث و حدیث بعدی كه در همین زمینه از امام صادق علیه السلام روایت شده چنین فهمیده می شود كه علاوه بر این خواهر و برادر، یك سید دیگر نیز در مدینه كشته می شود. زیرا در روایتی كه از آن حضرت نقل شده چنین آمده است كه فرمود:
ناچار باید در مدینه سیدی از آل محمد صلی الله علیه و آله كشته شود، از آن حضرت پرسیدند یا بن رسول الله آیا این «سید» همان نیست كه لشكریان سفیانی او را به قتل می رسانند؟! فرمود: نه، و لكن لشكریان (بنی فلان) یعنی: اتباع بنی عباس، آنهائی كه در عراق حكومت می كنند وی را می كشند یكی از آنها می آید و وارد مدینه می شود و مردم نمی دانند به چه منظوری به مدینه آمده است پس آن سید را می گیرند و او را به قتل می رسانند و زمانی كه او را از روی ظلم و ستم، و تجاوز و دشمنی كشتند دیگر خداوند به آنها مهلت نمی دهد و پس از این ماجرا متوقع فرج، و ظهور حضرت مهدی علیه السلام باشید. [2] .
از این حدیث استفاده می شود كه این سید مظلوم به دست عراقیها كشته می شود.
و البته ناگفته نماند كه از برخی اخبار چنین استفاده می شود كه دو سید در مكه و دو سید در مدینه كشته می شوند اما دو سیدی كه در مكه كشته می شوند یكی همان «نفس زكیه» است- كه پیشتر گفتیم سید حسینی است- و دیگری سیدی است كه اهل مكه بر او یورش می برند و او را می كشند و سرش را به شام می فرستند و او سید حسنی است. [3] .
و اما آن دو سید دیگر كه در مدینه، كشته می شوند، یكی برادر نفس زكیه و دیگری پسر عموی اوست. [4] .
[1] الملاحم و الفتن ص 56 باب 107 ط- منشورات الرضي.
[2] غيبت نعماني ص 166 ط- صدوق و منتخب الاثر ص 501.
[3] بشارةالاسلام ص 139، روضةكافي ص 225 ح 66 و بحارالانوار ج 52 ص 30.
[4] بحارالانوار، ج 52، ص 208-207 ح 45 و غيبت شيخ طوسي، ص 279.